T}همه مراجع : نذر صیغه خاصى دارد؛ براى مثال شخصى در مورد شفا یافتن بیمارى‏اش نذر مى‏کند که مبلغى به فقیر بدهد؛ پس چنین مى‏گوید: «اِنْ شَفَى اللَّهُ مَرَضى‏ فَلِلَّهِ عَلىَّ اَن اُعْطِىَ الْفَقیرَ کَذا». البته لازم نیست به عربى بخواند. همین اندازه کافى است که بگوید: اگر بیمارى من شفا یابد، براى خدا بر عهده من است که فلان مبلغ را به فقیر بدهم.V}توضیح‏المسائل مراجع، م 2641؛ آیت‏الله وحید، توضیح‏المسائل، م 2705؛ آیت‏الله نورى، توضیح‏المسائل، م 2639 و آیت‏الله خامنه‏اى، استفتاء، س 1060 و 1100.{V
بنابر این نذر فوق صحیح نیست و عمل کردن به آن واجب نیست.
شرایط نذر عبارت است از: 1. نذر کننده بالغ باشد، عاقل و با قصد و اختیار باشد. 2. انجام دادن آن ممکن باشد. 3. انجام دادن آن مطلوب شرع باشد (مانند نماز، روزه، قربانى کردن، کمک به دیگران، عیادت مریض و...). 4. ترک آنها مطلوب شرع باشد (ترک حرام یا مکروه). T}تبصره.{T اگر متعلق نذر مباح باشد؛ یعنى، انجام دادن یا ترک آن از هر جهت مساوى باشد، نذر باطل است. اما اگر انجام دادن یا ترک آن، از جهتى بهتر باشد، صحیح است. براى مثال نذر کند: غذایى بخورد که براى عبادت نیرو بگیرد و یا غذایى نخورد که مایه سستى بدن او از انجام دادن عبادت مى‏شود.
باید همان طورى که نذر کرده به جا آورید چنانچه غیر آن را انجام دهید کفایت نمى‏کند و در بعضی موارد موجب کفاره عمل نکردن به نذر می شود. بلى در صورتى که صیغه نذر را به عربى یا فارسى نخوانده باشد تغییر مورد آن اشکال ندارد، (توضیح‏المسائل مراجع ج 2 مسأله 2651).


برگرفته از پرسمان